Pilit na ngayong pinaglalaanan ng pansin ang pagbibigay kasiyahan sa mga manunuod imbes na itanghal ang mga dula ng walang halong karagdagang pagpapatawang parang hindi naman naaayon sa kwento.
Bakit nga ba pinipili ng mga direktor, lalo na sa panahon ngayon, na gawing mas nakakatawa ang karamihan sa mga dulang ipinalalabas nila? Hindi ba puwedeng katulad na lamang ng dati ang mga ito, iyong mga tipong seryoso at mas nakasentro sa kwento at mensahe umiikot ang dula. Bakit nga ba? Bakit?
Kung iisipin kasi natin, para bang nasasapawan na ng pagpapatawa ang mismong daloy ng kwento ng dula - na baka kalaunan ay hindi na mapansin ng manunuod na maaaring magdulot pa sa kanila ng pagkalito sa pag intindi ng kwento. Tulad na lamang ng nagyari sa R.I.P., sobrang haba ng mga eksenang pinamudmuran na ng elemento ng pagbibigay aliw at sunod-sunod pa ang karamihan dito. Tapos bigla na lamang sisingit ang seryosong eksena kung saan wari mo'y nagbago ang lahat, nawala na ang saya, wala na ang tawanan, ang kakulitan at ang kung anu-ano pa man na nagpapasaya sa mga manunuod.
Siguro kaya nila nilalagyan ng higit na mga nakakatawang eksena ang mga dulang tulad ng R.I.P. ay dahil sa medyo seryoso nga talaga ang tunay na kwentong napaloloob dito. Baka nga naman mawalan ng gana ang mga manonood kung puro seryosong pangyayari na lamang ang matutunghayan nila. Masyado na nga namang maiksi ang attention span ng mga tao sa panahon ngayon, baka makatulog na lang sila kapag walang bagay na makapupukaw ng kanilang attention - tulad ng mga nakakatawang mga linya at kilos.
Payag ka bang ganito ang itsura ng manonood mo? |
Sabagay, kahit ano pa man ang maging epekto ng pagtutuon ng mga direktor sa paglalapat ng sandamakmak na mga elemento ng pagpapatawa, sa huli't-huli ay mahalaga pa rin na napasaya at nabigyang aliw ang mga manonood - makuha man nila ang mensahe ng dula o hindi.