Nabanggit sa klase ang tungkol sa kaligayahan, mas napapansin o naaalala raw ito kapag ito'y wala na. Kapag masaya ka naman daw ay hindi mo pinapansin ang iyong kasiyahan pero pag lumisan ito, bigla mo itong ma-mimiss.
Tama nga naman, ang mga tao't bagay na naririto pa at nagpapasaya sa atin ay hindi natin pinapansin ang presensya. Ngunit kapag ang mga ito'y nawala na, saka lang natin naiisip kung gaano kahalaga sa atin ang presensya nila sa ating buhay. Ika nga ng iba, absence makes the heart grow fonder.
Tulad na lamang ng mga mahal natin sa buhay, mga kapamilya, o kaya nama'y alagang hayop; hindi natin pinagtutuunan ng pansin o importansya ang kanilang presensya. Pero kapag iniwan na nila tayo o kaya nama'y namatay na sila, saka lamang tayo nakararamdam ng matinding kalungkutan sa pagkawala nila at biglang sasagi na lamang sa ating isipan ang kahalagahan nila sa atin.
Ang saya-saya ko dati at laging kang nakakasama,
Lagi na lang sa aking paggising ay katabi kita sa kama,
Alam ko'y dapat narito ka, bakit ngayo'y biglang nawala ka?
Asan ka na ba? Ako tuloy ay nangangamba,
Lingid sa kaalaman ko'y may iba ka na palang kapiling,
Ano't kanina pa kita tinatawagan hindi ka kumikiriring.
Maaga pa lang kinuha ka na pala ng kapatid ko sa akin,
O iPad ko, buti't hindi ka niya inangkin.
Maaari rin nga pala na maramdaman din ito kahit na hindi buhay ang nawala sa iyo, siguro'y sobrang halaga ng bagay na ito para sa iyo kaya pangangamba ang naramdaman mo nang mawala ito sa iyo. Ang apisyon naman kasi ay karaniwang nabubuo sa pamamagitan ng attachment ng tao sa kung anumang importante sa kanya, lalo na kung bigla niyang matutuklasan na nawawala na pala ang bagay na ito.
Maging higit pang maingat sa pagsusulat at subukin ding itulak pa ang isipan sa ibayong pag-iisip kaugnay ng pinapaksa.
TumugonBurahin